بدشانسی یا وقتی از درفت حرف می‎زنیم از چه حرف می‎زنیم؟

سکانس اول- شب-داخلی-پشت میز:

داشتم یک ایمیل بلند بالا آماده می‎کردم بفرستم برای یکی از اساتید خفن آن‎ور آبی که بخواند و بلکم دم گرم من در آهن سردش اثری کند و شاید گوش شیطان کر و دنده‎اش نرم، من را به حضور بپذیرد که بروم چندسالی در محضرش زانوی ادب زمین بزنم و تتلمذ* کنم. ایمیل را نوشتم، اما به نظرم کافی نیامد. در درفت سیوش کردم و رفتم و چند ساعت بعد برگشتم و هنوز هم در این بازی به من می‎گویند سرلشگر، و آن را ویرایش کردم. بعضی از فعل‎ها را عوض کردم. بعضی از جملات را تغییر دادم و کپی و پیستی چند، انجام دادم تا بتوانم اثرگذاری نامه را بیشتر کنم و برد این تیر را در ظلمات کفر بهبود بخشم. دیدم محیط ایمیل دانشگاه برای این کار خوب نیست، کل متن را کپی کردم داخل ورد و از آن‎جا به زفت و رفت امور پرداختم. بعد دو مرتبه برگشتم به ایمیل دانشگاه و متن قبلی را پاک کردم، و متن جدید را از ورد در آن کپی کردم. دردسرتان ندهم و خلاصه کنم. هنگام تایپ موضوع، موضوع ایمیل قبلی که رفته بود در درفت، را پیش فرض نشان داد و گفت همین باشد؟ گفتم باشد. سند کردم. کات.

سکانس دوم- روز-داخلی- پشت میز:

یادم آمد که باید برای یکی دیگر از این اساتید بلاد کفر هم ایمیل بزنم، گفتم خب چه بهتر. رفتم و ایمیل قبلی را باز کنم که از توی آن متن را بردارم و کمی تغییر و تحول بدهم و برای استاد جدید بفرستم‎اش. چه دیدم؟ دیدم با انتخاب من مر همان موضوع را، سرور احمق دانشگاه همان درفت را نیز در انتهای ایمیل نهایی من لود کرده و تحویل استاد معهود داده است. نتیجه چه می‎شد؟ استاد دو متن را باهم می‎دید و می‎توانست تغییرات آن دو را باهم مقایسه کند و به بیان بهتر دستم را بخواند که چه تغییراتی را اعمال کرده‎ام. چه کردم؟ ورداشتم یک پاراگراف شامل عذرخواهی و توضیح مشکل و این‎ها نوشتم و گذاشتم ابتدای یک صفحه سفید. باز دیدم به درد نمی‌خورد. باز هم پاکش کردم و رفتم توی ورد متن عذرخواهی و توضیح مشکل را نوشتم آوردم گذاشتم ابتدای یک ایمیل جدید و آخرش هم گفتم متن نهایی من این است دو نقطه: بعد متن ویرایش شده را گذاشتم... و با خیال راحت سند کردم. آخرش چی شد؟ رفتم مجدداً ایمیل حاوی عذرخواهی و متن ویرایش شده را باز کردم تا ببینم چه جوری نوشته شده، چه دیدم؟ دیدم دو بار عذرخواهی من را داخل خودش دارد. یکی اولیه و درفت‎وار و انتهای ایمیل، یکی ویرایش شده و قشنگ و شیک، ابتدای ایمیل. متن نامه‎ بدبخت هم مثل گوشت قربانی از این ور به آن ور داخل ایمیلها جابجا می‌شد و اینجا بین دو عذرخواهی قرار داشت.

سکانس سوم-روز-خارجی- در ترافیک:

برایم ایمیل آمد و گوشیم صدا داد. احساس خارجی بودن بهم دست داد. یادم می‎آید تا همین چند سال پیش آرزو داشتم وقتی برایم ایمیل می‎آید گوشیم دینگ دینگ کند. (بماند که تا چند سال قبل ترش آرزو داشتم برایم ایمیل بیاید). نگاه کردم دیدم استاد معهود خیلی شیک و سرد و بی احساس، در جواب ایمیل دوم من -که حاوی عذرخواهی و فولان بود- نوشته که اصلاً آشنایی‎ای با موضوع مورد نظر من نداشته و من بهتر است در این زمینه با افراد دیگر دانشگاه صحبت کنم. 

نتیجه‎ی فنی:

برای ایمیل‎هایتان تا وقتی سند اش نکرده‎اید، عنوان انتخاب نکنید. چون اگر قرار باشد برود و به طور اتومات در درفت سیو بشود -که معمولاً می‎شود- وقتی مجدد  می‎خواهید ایمیل را بفرستید و همان عنوان یا چیزی شبیه به آن را می‎خواهید تایپ کنید، عنوان قبلیِ درفت‎شده را پیشنهاد می‎دهد به شما و اگر آن را انتخاب کنید، خیلی بدبخت می‎شوید. مثل من بدبخت. البته این با فرض سروکله زدن با ایمیل‎های احمقی مثل ایمیل دانشگاه است. وگرنه که جیمیل حتی دکمه‎ی غلط کردم هم دارد و وقتی ایمیل را فرستادید، می‎توانید آن را برگردانید. 

نتیجه اخلاقی:

ندارد

نتیجه‎ی فرهنگی:

اگر اشتباهی از این دست پیش ‎آمد، اصلاً خود را نبازید، بلکه تا می‎توانید خود را ببرید. خیلی راحت و خونسرد مشکل را توضیح دهید و امیدوار باشید که طرف مقابل هم چون با تکنولوژی سروکار دارد، بالاخره متوجه مشکلاتی ازین دست می‎شود.

نکته:

اینکه عذرخواهی من هم دوبار برای آن استاد رفت، خوبیش این بود که حرف من را مبنی بر خراب بودن ایمیل دانشگاه و لود کردن بی محابای درفت‎ها درک می‎کند. لاقل دوست دارم درک کند. 

پیشنهاد:

موزیک لبخند با صدای مهدی ساکی که بازخوانی یک موسیقی فولکلور از ابراهیم منصفی است را از اینجا گوش بدهید و لذت ببرید. لینکش را هم برایتان در صفحه جدید گذاشتم که این صفحه بسته نشود، یا مجبور به راست کلیک و اپن نیوتب نشوید خدای نکرده سختتان نباشد.

 *تلمّذ غلط مصطلح است. این کلمه ثلاثی مجرد در باب تفعّل و با ریشه‌ی "ل.م.ذ" نیست، بلکه اساساً ریشه‌ی آن چهار حرفی و "ت.ل.م.ذ" است و مصدر آن تتلمذ (بر وزن تفعلل) خواهد بود.